Ik herinner me de pijn toen hij mij verliet. De gevoelens van woede, verdriet, frustratie en onmacht. Het piekeren over het “waarom” en de neiging alle schuld bij mijzelf te leggen. Wat had ik anders kunnen doen?Zelfs… wat zou ik kunnen doen om het weer goed te krijgen. Ik was bereid over veel van mijn grenzen heen te stappen. Alleen maar om die afschuwelijke pijn te stoppen. Ik herinner me het gevoel afgedankt te zijn. Ik noemde mezelf een vuilniszak die buiten was gezet.

Ik herinner me ook het moment waarop ineens een stem in mijn hoofd weerklonk. Die stem zei: “Een ander kan je niet afwijzen, jij kunt alleen jezelf afwijzen”. Dat wonderlijke moment veranderde mijn houding en kon ik uit de slachtofferrol stappen. Er bleef verdriet, maar de gevoelens van minderwaardigheid vloeiden weg. Zelfafwijzing staat haaks op zelfwaardering. Zelfafwijzing heeft een scherpe kritische stem waarmee je jezelfomlaag haalt, je eigen behoeften afwijst.

Elk mens verlangt ernaar om gezien, gehoord en gewaardeerd te worden. Ervaringen in onze jeugd met negeren, kritiek, pesten en emotionele verwaarlozing maken ons extra kwetsbaar voor afwijzing, uitsluiting en kritiek.

Hoewel we bij afwijzing denken aan “de ander die ons afwijst” ben ik me steeds meer gaan realiseren hoeveel van onszelf we afwijzen. Mogen onze verlangens er zijn? Mogen onze talenten zich tonen? Mogen we plezier ervaren of juist verdriet tonen? Er is zoveel verloochening ten opzichte van de realisatie van wie we ten diepste zijn.

Deze themadag staat o.l.v. Jos Dolstra en biedt theoretische overwegingen en interventies die ingezet kunnen worden bij de uitputtende pijn van afwijzing.

Restitutie is niet mogelijk.